اختلال پردازش شنوایی یا APD در کودکان

اختلال پردازش شنوایی یا APD به مشکلات پردازش درکی اطلاعات شنیداری در دستگاه اعصاب مرکزی گفته می‌شود که به‌صورت عملکرد ضعیف در یک یا تعداد بیشتری از مهار‌ت‌ها، مانند: مکا‌ن‌یابی و جهت‌یابی صداها ، تمیز شنیداری، بازشناسی الگوی شنوایی و جنبه‌های زمانی شنوایی نمایان می‌شود. این اختلال شامل عملکرد شنیداری ضعیف‌تر در حضور سیگنال صوتیِ رقابتی و سیگنال‌های صوتیِ کاهش‌یافته نیز می‌باشد. برخی از کودکان با آستانه شنوایی هنجار و بدون علت شناخته شده عصبیِ مشخص یا سایر مواردِ زمینه‌ای به‌منزلۀ عامل خطر، معمولاً اختلالاتی در پردازش و درک گفتار در موقعیت‌های چالش‌برانگیز، مانند محیط‌های نویزی و شلوغ و همچنین مشکلاتی در پیروی از دستورعمل‌ها و درک گفتار سریع یا ضعیف شده دارند. براساس مطالعات انجام شده شیوع APD در ایران بین 5/4 تا 11 درصد گزارش شده است و شیوع آن در پسران تقریباً دو برابر دختران است. از آنجایی که یادگیری و تعاملات اجتماعی این افراد به دلیل مشکلات شنیداری آن‌ها تحت تأثیر قرار می‌گیرد، بسیار حائز اهمیت است که این مشکل در همان سنین آغازین مدرسه شناسایی شود. درحالی‌که قطعاً یک مؤلفه شنیداری در مشکلاتی که این کودکان تجربه می‌کنند وجود دارد، مشخص نیست که مشکلات آن‌ها به‌طور خاص ماهیت شنیداری دارند یا خیر. زیرا این کودکان اغلب مشکلات کوتاه‌مدت حافظه و توجه و همچنین گفتار، سواد و مهارت­های اجتماعی ضعیف­تر را نیز نشان می‌دهند.

کودکانی که مشکلات پردازش شنیداری دارند چگونه باید ارزیابی شوند؟

در ارزیابی بالینی افراد مشکوک به APD، آزمون‌های شنوایی‌سنجی صوت خالص، تمپانومتری و برخی از آزمون‌های APD انجام می‌شود. این آزمون‌ها در تعیین دقیق ماهیت اختلال،طبقه‌های درگیر، تاثیرات عملکردی و از همه مهم‌تر تدوین برنامه توانبخشی مناسب هر فرد باتوجه به نیازها و شرایط بیمار کاربرد دارند. معمولاً و بسته به میزان مشکل، پس از دریافت 10 جلسه توانبخشی این کودکان به سطح نرمال خواهند رسید.